Lista podstawowych wskazań obejmuje:
- po zabiegach medycyny estetycznej i zabiegach chirurgicznych,
- leczenie trudno gojących się ran,
Gojenie ran nie jest do końca poznanym zjawiskiem, chociaż jest problemem medycznym funkcjonującym od początku dziejów medycyny. Niepowikłane gojenie rany kończy się zazwyczaj około 21 dnia od jej powstania (przechodząc procesy wysiękowego zapalenia, okres ziarniny o czas kształtowania się blizny). Jednocześnie jest to proces złożony i dynamiczny, w którym występują zjawiska o charakterze komórkowym, biochemicznym i fizjologicznym. Wykazano, że zwiększona podaż tlenu wpływa na neowaskularyzację wymagającą udziału zarówno komórek śródbłonka, jak i firoblastów produkujących kolagen. Tlen hiperbaryczny zwiększa zdolność komórek nabłonka do podziałów miotycznych i pobudza naskórkowanie rany. Badania nad podskórnym poziomem stężenia tlenu i odkładaniem się kolagenu w tkankach wykazały wprost proporcjonalną zależność pomiędzy stężeniem tlenu, a zawartością kolagenu w ranie. Proces zakażenia rany rozpoczyna się w momencie uszkodzenia bariery obronnej jaką stanowi naskórek. Na skutek powstającego zmniejszenia zaopatrzenia tkanek w tlen i wtórnego osłabienia działalności układu odpornościowego chory jest narażony na rozwój zakażenia. Skutkiem powstania rany jest krwawienie. Krążenie, które dotychczas było wystarczające dla zaopatrzenia tkanek w tlen ulega stopniowemu upośledzeniu, wskutek czego rana staje się energetycznie niewydolna – narasta niedotlenienie, kwasica oraz wzrasta tkankowe stężenie mleczanów. Odwrócenie tych procesów i zwiększenie szybkości gojenia się ran jest wprost proporcjonalne do stężenia tlenu podawanego do oddychania. Ponadto procesy tlenowe powodują powstanie reaktywnych form tlenu (wolne rodniki tlenowe), które posiadają silne właściwości bakteriobójcze. W rozwoju zakażeń ran istotną rolę odgrywają bakterie beztlenowe. W warunkach podwyższonego ciśnienia tlen wywiera na bakterie beztlenowe działanie toksyczne. Proces gojenia się ran nie byłby w ogóle możliwy bez udziału tlenu, a jego podanie w warunkach tlenowej terapii hiperbarycznej wpływa nadzwyczaj silnie na jego przyspieszenie i właściwy przebieg.
Hiperbaryczna terapia tlenowa w procesie leczenia trudno gojących się ran pourazowych i pooperacyjnych, korzystnie wpływa na przebieg leczenia, przede wszystkim poprzez zwiększenie tkankowej prężności tlenu, co sprzyja powstaniu lepszych warunków reperacji uszkodzonych komórek. HBOT może dawać korzystne efekty w leczeniu ran powstałych w związku z krytycznym niedokrwieniem kończyn. HBOT stosowana jest także jako jeden z elementów kompleksowego leczenia głębokich odmrożeń. Tlenoterapia hiperbaryczna stosowana jest w leczeniu oparzeń jako metoda wspomagająca, szczególnie w oparzeniach okolic, które stanowią utrudnienie dla leczenia chirurgicznego. Tlen hiperbaryczny przyspiesza oczyszczanie rany, a tym samym przygotowuje ranę do np. ewentualnych przeszczepów. U pacjentów z powikłaniami infekcyjnymi istotne znaczenie ma efekt bakteriobójczy i bakteriostatyczny oraz efekt synergii osiągany z niektórymi antybiotykami i antyseptykami, a także pobudzający wpływ na układ odpornościowy. Hiperbaria tlenowa przyspieszając proces gojenia ran w efekcie zapobiega powstawaniu blizn przerostowych. Terapia HBOT wykorzystywana jest także w celu lepszego gojenia się ran po leczeniu operacyjnym i wykonanym już przeszczepie skóry. Oczywisty jest też pozytywny wpływ HBOT na gojenie się ran powstałych po zabiegach radioterapii.
W dziale UKŁAD KRĄŻENIA znajdują się szersze informacje na temat wpływu HBOT w leczeniu stopy cukrzycowej.